Seni bina bermusuhan ialah strategi reka bentuk bandar yang menggunakan elemen persekitaran terbina untuk membimbing atau menyekat suatu tingkah laku dengan sengaja. Ia sering menyasarkan kepada sekumpulan atau satu golongan pengguna yang menggunakan atau bergantung kepada ruang atau fasiliti awam lebih daripada yang lain. Kumpulan yang dimaksudkan ialah seperti belia, orang miskin dan gelandangan. Seni bina bermusuhan sering menyasarkan kumpulan tersebut untuk menyekat tingkah laku fizikal yang boleh mereka lakukan. [1]Juga dikenali sebagai seni bina pertahanan, reka bentuk bermusuhan, reka bentuk yang tidak menyenangkan, reka bentuk eksklusif dan reka bentuk pertahanan urban, istilah seni bina bermusuhan sering dikaitkan dengan perkara seperti "pancang anti-gelandangan" – sebuah tombol yang dibenamkan pada permukaan rata untuk menghalang orang tidur di permukaan tersebut. kehadiran tombol sebegitu menjadikan tempat tersebut tidak selesa (untuk kumpulan yang disasarkan), tetapi pada masa yang sama tidak praktikal. Bentuk seni bina sebegini biasanya ditemui di kawasan padat penduduk dan bandar. [2] [3] Langkah-langkah lain termasuk memasang ambang tingkap dalam keadaan condong untuk menghalang orang duduk; bangku dengan tempat letak tangan diletakkan untuk menghalang orang berbaring di atasnya; pemercik air yang menyembur secara berselang-seli; dan tong sampah awam dengan mulut kecil untuk mengelakkan kemasukan bahan buangan besar. [4] Seni bina bermusuhan juga digunakan untuk menghalang papan selaju, BMX, luncur sebaris, membuang sampah, merayau, kencing awam, [5] dan penceroboh, dan sebagai satu bentuk kawalan perosak. [6]